หนูกับโจ : “เคยพูดให้ยายฟังว่า ทำงานจับจอบขุดดินจนมือด้านหมด ยายฟังแล้วพูดมาคำเดียวว่า ‘ก็อย่าไปจับแน่น’ มันเหมือนเป็นปริศนาธรรม ฟังเผิน ๆ เหมือนยายสอนเรื่องจับจอบจับเสียม แต่คำพูดสั้น ๆ แค่นั้นก็คล้ายจะบอกให้เราลดละความยึดมั่นถือมั่นด้วย”ชื่อ “หนูโจอาร์ตแอนด์ฟาร์ม” บอกชัดเจนอยู่แล้วว่าทั้งคู่ตั้งใจทำที่นี่ด้วยวัตถุประสงค์อะไร การทำเกษตรคือที่พึ่งทางกาย ส่วนงานศิลปะคือที่พึ่งทางใจ ชีวิตของพวกเขาจะสมดุลได้เมื่อประกอบด้วยสองสิ่งนี้ และยังเชื่อมั่นว่ามันจะเป็นประโยชน์ต่อผู้อื่นด้วยการเปิดรับวูฟเฟอร์ทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติเป็นอีกความตั้งใจ เพราะได้สัมผัสมากับตัวเองแล้วว่า การเป็นอาสาสมัครนั้นให้ประสบการณ์ชีวิตที่หาจากที่อื่นไม่ได้ และทำให้ได้เรียนรู้สิ่งต่างๆมากมาย ชาวต่างชาติคนแล้วคนเล่าหมุนเวียนกันมาแลกเปลี่ยนความคิด ชีวิต และแรงกายที่นี่
– โลกกำลังเดินทางมาหาเรา –
“อาสาสมัครส่วนมากมาจากประเทศพัฒนาแล้ว มาจากชีวิตที่สะดวกสบายพรั่งพร้อม แต่น่าคิดไหมว่า ทำไมเขายังอยากมาใช้ชีวิตแบบนี้ มาทำงานหนักลำบากกาย แสดงว่า ไอ้ชีวิตแบบนี้และงานหนัก ๆ นี่มันคงจะสอนอะไรบางอย่าง และก็คงจะให้อะไรบางอย่างที่ความสมบูรณ์พร้อมทางวัตถุไม่อาจให้เขาได้ หลายคนไม่มีทักษะการใช้มือทำงานเลย เพราะเขาอาจจะเคยแต่กดปุ่มความเจริญแบบนั้นละที่เราคิดว่ามันทำให้คนทุกวันนี้ห่างไกลจากความเป็นมนุษย์ออกไปทุกที พอเขาได้มาอยู่อย่างนี้ เขาไม่เคยบ่นเรื่องความไม่สะดวกสบายเลย กลับมีความสุขมาก และเราเชื่อว่า เมื่อเขากลับบ้านไป เขาก็จะมองสิ่งรอบตัวไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป”เช่นเดียวกับทุกสิ่งบนโลก มีสุขก็ต้องมีทุกข์
การรับเป็นโฮสต์หรือเจ้าบ้านสำหรับวูฟเฟอร์ไม่ใช่งานง่าย และไม่ได้มีแต่เรื่องสนุก ทว่าให้บทเรียนอันมีค่า และพาเพื่อนมาให้พวกเขาเรียนรู้ เรียนรู้คนอื่นเพื่อรู้จักตนเอง “วันหนึ่ง ตอนที่เราวูฟอยู่ที่ญี่ปุ่น เป็นวันที่ทำงานเหนื่อยมาก แต่พอกวาดหญ้าให้วัวกินเสร็จ และวัวก็ไม่มีปฏิกิริยาที่ไม่ดีกับเรา พระอาทิตย์เริ่มตก ท้องฟ้าสวย วินาทีนั้นเองเราปิ๊งแวบขึ้นมาว่า ‘เฮ้ย เงินไม่เกี่ยวเลยนะ’ คือความสุขมันเกิดขึ้นได้โดยไม่เกี่ยวกับการมีเงินหรือไม่มีเลย และนี่ก็เป็นเหตุผลที่เราชอบคอนเซ็ปต์ของวูฟ (WWOOF)และตั้งใจว่าจะต้องกลับมาทำที่นี่ให้ได้ เพราะแม้ไม่มีเงินมาเกี่ยวข้อง
แต่ทั้งโฮสต์และวูฟเฟอร์จะได้เรียนรู้อะไรมากมาย”ทุกวันนี้งานที่หนูโจอาร์ตแอนด์ฟาร์มลุล่วงไปมากแล้ว งานหนัก ๆ อย่างงานก่อสร้างผ่อนคลายลง ไฟฟ้าเดินทางมาถึง น้ำประปาไหลแรง แต่ทั้งคู่ยังคงหุงหาอาหารด้วยเตาฟืน พลังงานได้เปล่าจากกิ่งไม้ในพื้นที่ มีเวลาปลูกผักไว้กินเองและแจกจ่าย เลี้ยงเป็ดไก่ไว้กินไข่ รวมถึงแบ่งปันพื้นที่เป็นค่ายเรียนรู้สำหรับครอบครัวในบางโอกาส
– ชีวิตชนบท มันไม่ได้โรแมนติก –
“ที่นี่อาจจะไม่ได้เหมาะกับทุกคน แต่เราก็อยากเปิดพื้นที่ให้เป็นประโยชน์กับคนอื่นบางทีคนที่มาเขาอาจจะได้รู้จักตัวเองมากขึ้นก็ได้ จากความไม่มีอะไรเลยของเรา”ฉันก็คนนึงละที่พกความเคยชินจากบ้านเพื่อไปพบความไม่สะดวกสบาย อะไร ๆดูยังไม่เข้าท่าเข้าที่ แต่แค่ลองเปิดโอกาสให้เวลาได้ทำหน้าที่ของมันอีกสักนิด กลับพบว่า“ชีวิตที่ไม่มีอะไรเลย” นั้นช่างเบาสบาย ไม่ต้องห่วงสวย ไม่ต้องห่วงสะอาด ไม่ต้องห่วงว่าโลกภายนอกจะไปถึงไหน ไม่ต้องห่วงว่าในทีวีจะมีอะไรน่าสนใจ
ห่วงแค่ทำงานให้ลุล่วงแค่พอให้กินอิ่มนอนอุ่น แล้วเปิดโอกาสให้สายลมแสงแดด แม่น้ำท้องฟ้า ต้นไม้ใบหญ้านกกาหมาแมว มอบความบันเทิงให้แก่เรา เพื่อให้วันเวลาเคลื่อนผ่านไปอีกวันเท่านั้นเองถ้าอยากรู้ว่า “ชีวิตในชนบท มันไม่โรแมนติก” จริงดังคำของหนูกับโจหรือไม่ ต้องลองไปสัมผัสด้วยตัวเอง แล้วเมื่อรถเคลื่อนที่ไปบนถนนแคบ ๆ สู่ความเวิ้งว้างของทุ่งนาและฟ้ากว้าง ขณะหันหลังจากมา เราจะได้รู้ว่า ไม่มากก็น้อย ตัวของเราเปลี่ยนไปจากเดิมเพียงใด
หนูโจอาร์ตแอนด์ฟาร์ม
Facebook : NooJo Art and Farm
